تنگه ابوقریب فیلمی به نویسندگی و کارگردانی بهرام توکلی و تهیه‌کنندگی سعید ملکان و محصول سازمان هنری رسانه‌ای اوج در سال ۱۳۹۶ است.
نخستین نمایش این فیلم در جشنواره فیلم فجربود. این فیلم یکی از ۳ فیلمی است که سازمان اوج در سی و ششمین جشنواره فیلم فجر و در کنار فیلم‌های به وقت شام و سوء تفاهم اکران خواهد کرد. «تنگه ابوقریب» در کنار بمب؛ یک عاشقانه با یازده نامزدی سیمرغ بلورین پیشتاز جشنواره سی و ششم شدند. این فیلم با دریافت شش سیمرغ بلورین بیشترین سیمرغ را از سی و ششمین دوره جشنواره فیلم فجر دریافت کرده‌است. ویکی پدیا
خلاصه داستان : این فیلم روایتی است از دفاع گردان عمار یاسر لشکر ۲۷ محمد رسول‌الله در برابر لشکرکشی رژیم بعث به فکه و شرهانی. در روزهای پایانی جنگ.
نقد فیلم تنگه ابوقریب
تنگه ابوقریب متفاوت ترین فیلم بهرام توکلی و بدون شک بهترین اثر اوست. دیدن چنین فیلمی‌از کارگردانی با سابقه ی فیلم‌های ساده و عمدتاً با تم‌های اجتماعی یا درونگرایی فردی، کاملاً بیننده پیگیر سینما را شگفت زده می‌کند.«تنگه ابوقریب» فیلمی‌است نه متکی به جذابیت‌های ذاتی داستان بلکه متکی به درام حاصل از به تصویر کشیدن درست اتفاقات میدانی و ارتباط آنها با شخصیت‌ها و دراماتیزه کردن این کلیت صحنه ای به صورت باورپذیر و گهگاه مسحور کننده. چه اینکه فیلم در روایت خود داستانی جز یک خط اصلی کلی که عبارت است از اعزام تعدادی از رزمندگان برای انجام یک عملیات، چیز دیگری ندارد.
درست است که در خلال فیلم، کاراکترها به بیننده شناسانده می‌شود اما این شناخت حاصل از اتفاقات داستانی نیست و صرفاً از رو در رویی افراد با یکدیگر شکل می‌گیرد.تنگه ابوقریبتنگه ابوقریبنمونه‌های این شناخت کاراکترها و شخصیت پردازی، زیر و رو کردن بازار توسط عزیز (با بازی علی سلیمانی) و خلیل (با بازی حمیدرضا آذرنگ) برای خریدن سنجاق سر با گل‌های پارچه ایست و یا درگیری خلیل برای برگشت به خانه و تعمیر شیرفلکه و یا جمع کردن پول برای حسن (با بازی امیر جدیدی) و اصرار مجید (با بازی جواد عزتی) برای برگشت او و رساندن پول به خانواده اش و یا محافظت از نوجوانی به نام علی (با بازی مهدی قربانی) که پدرش در جنگ جانباز شده و تمام اتفاقات دیگر در این زمینه که هیچ کدام در خط اصلی داستان و اصولاً داستان فیلم تاثیری ندارند و صرفاً ما را به کاراکترها نزدیک می‌کند و موجب همذات پنداری تماشاچی با شخصیت‌های فیلم می‌شود.
با اینکه داستان فیلم بسیار ناچیز برای ساخت یک فیلم بلند به نظر می‌رسد اما تنگه ابوقریب به شدت فیلم جذاب و پرکششی است. فیلمی‌که نقطه گذاری‌های دقیقی در فرم و فواصل روایتش دارد و در هیچ لحظه از فیلم بیننده را به حال خودش رها نمی‌کند.هرچه از فیلم می‌گذرد تمپوی فیلم تندتر می‌شود و دیگر از چرخش‌ها و رفت و آمدهای نرم بین میز بستنی فروشی و نرده‌های شط خبری نیست. همه چیز سریعتر می‌شود تا آنجا که ذهن از سرعت وقوع اتفاقات جا می‌خورد و هر لحظه با دقت بیشتر به آن می‌نگرد.بدون شک انتخاب فرم بسیار دشوار از لحاظ اجرا در القای چنین حسی تأثیرگذارترین عامل است. پلان سکانس‌های بی نقصی که اجرای هر کدام میلیون‌ها خرج روی دست عوامل فیلم می‌گذارد اما به بیننده کمک می‌کند تا کاملاً درون اثر بماند و تمام کاراکترها را دنبال کند. این اتفاق از همان سکانس اول شروع می‌شود و تا به پایان روند خاص و منحصر به فرد خود را حفظ می‌کند.
در ستایش این شکل فرم گرایی در فیلم و کمک به القای حس به بیننده می‌توان بسیار سخن به میان آورد و سکانس به سکانس از دشواری دکوپاژ صحنه ای با اکت‌های بسیار زیاد بازیگران، حرکت ادوات زرهی، بمب، خاک، خون، شیون زنان و کودکان و ایجاد چنین میزانسن جنگی تمام عیاری سخن گفت و کارگردانی و هدایت این همه را مورد تحسین قرار داد اما به ذکر نکاتی در این باره کفایت می‌کنیم.